Փետրվարի 13-16-ը Նիկոլ Փաշինյանը աշխատանքային այցով մեկնել է Մյունխեն, ուր կմասնակցի Մյունխենի անվտանգության համաժողովին։ Փաշինյանի համար կարևոր չէ՝ Վաշինգտոնում կրոնական ազատության համաժողովի՞ն է մասնակցում, Փարիզում արհեստական բանականությանը նվիրված հավաքի՞ն, թե՞ Մյունխենում անվտանգության համաժողովին, նրա համար կարևորը Հայաստանից հեռու լինելն է։

Խորհրդարանում նիկոլին հարց տվող «ընդդիմադիր» պատգամավորներ, ժողովրդի զզվանքից խաբա՞ր եք։

Ինչպես և կանխատեսվում էր՝ երեկ խորհրդարանում տեսարանների, հոգեկան ցնցումների, մարազմատիկ զեղումների ու տրագիկ պատկերների պակաս չունեցանք։ Շատ եմ խոսել այն մասին, որ Նիկոլին հունից հանելու ու հավասարակշռությունը կորցնելու համար մի քանի բանալի բառեր են պետք...

«Եկել եմ մի եզրակացության, որ Հայաստանի 3-րդ հանրապետության հիմնադրման առաջին օրից, մենք չենք նկատել, որ ՀՀ-ում կար ընդամենը 1 կուսակցություն, դա ՀՅԴ-ն էր, իրականում եղել է մեկ կուսակցության գաղափարախոսություն:

Երբ գեղցին կենտրոնի բնակչին կոչ է անում բարձր գույքահարկի պատճառով վաճառել կամ վարձով տալ բնակարանն ու տեղափոխվել Երևանի ծայրամաս կամ որևէ գյուղ, հասկանում ես, որ հաճախորդով պետք է զբաղվեն նաև հոգեվերլուծաբանները՝ նեոֆրոյդիստները...

Ճակատագրի հեգնանքով Պետրոս Ղազարյանն առաջին հեռուստալրագրողն էր, ով 2018 թ. հուլիսին հրավիրեց ինձ "Կենտրոն" հեռուստաընկերություն` Արայիկ Հարությունյանի ու Հովհաննես Հովհաննիսյանի մասնակցությամբ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրենի առանձնասենյակ կատարած ավազակային ներխուժման դրվագին անդրադառնալու համար: Միամիտ պետք չէ լինել կարծելու համար, թե այդ հրավերը նպատակ ուներ բացահայտելու իշխանազավթում իրականացրած նորաթուխ պաշտոնյաների հանցավոր վարքը. նպատակ կամ պատվեր կար հնարավորինս արդարացնել կամ մեղմել վերջիններիս արարքը, սակայն բերված փաստերի ու հիմնավորումների դիմաց Պետրոսը չկարողացավ զարգացնել հարձակողական ոճն ու անցավ պաշտպանության:

Հայտարարելով, թե 2023 թ. սեպտեմբերին հայերը պետք է կռվեին, այլ ոչ թե զանգվածաբար հեռանային Արցախից, ՀՀ ներկա իշխանությունը՝ ի դեմս Ալեն Սիմոնյանի, դրսևորում է քաղաքական անմեղսունակություն։ Փաշինյանական խունտան չի գիտակցում, որ Արցախի և արցախահայերի անվտանգության ապահովումն ամենից առաջ հե՛նց իր գործն էր։ Հե՛նց ՀՀ ղեկավարությունն էր պարտավոր ամեն կերպ հոգալ, որպեսզի Արցախում զինված դիմադրությունն ընդդեմ Ադրբեջանի հայասպան բանակի ընդուներ երկարատև ու աննահանջ բնույթ։

Գաջեթների դարում ենք ապրում, ինչ տեսակի գաջեթ ասես՝ չեն հնարել, մենակ թե քիչ մտածես ու քիչ շարժվես։ Մտնում ես էդ առցանց խանութների կայքերը, աչքերդ շաշանում են՝ էլ կախիչի վրա սրբիչը պահող սարք, էլ սոխ կտրելիս արցունքը սրբող սարք, էլ ձու կլպող սարք, գլուխ քորող սարք, ունիտազի կափարիչը բացող-փակող սարք, զուգարանի ջուրը քաշող սարք, մտքերը հավաքող ու հյուս անող սարք...

Փաշինյանը գաղափարախոսություն կամ իզմ է փնտրում, որը կամբողջականացնի ու կարդարացնի իր արածը: Ինչքան փնտրում ու ամբողջականացնում է, ստացվում է, որ այդ գաղափարախոսության հիմքը, հենքը, անունը դավաճանություն է, իսկ իզմը՝ կոլաբորացիոնիզմը:

Հանրային ռադիոյի մուտքի դիմացից օրեր առաջ հեռացված Արցախի դրոշի վերաբերյալ կասեմ հետևյալը. Դրոշը բարձրացվել էր 20 թվականի վերջում կամ 21-ի ամենասկզբում՝ պատերազմից հետո՝ ի պատիվ ընկերությունից ռազմաճակատ մեկնած աշխատակիցների, աշխատակիցների հարազատների և ի փառս նրանց, ովքեր ռազմաճակատից չվերադարձան: